(Canis lupus)
Australia, Nowa Gwinea
Przedstawiciel rodziny psowatych. Podobny do psa domowego, ma jednak inną budowę czaszki (jest bardziej spłaszczona). Wysokość: 44–63 cm, masa: 10–24 kg. Umaszczenie w odcieniach rudości lub koloru piaskowego, z białawym podgardlem i piersią, a czasem także łapami.
Zwierzęta te tworzą stałe watahy, są terytorialne. Polują głównie w nocy, pojedynczo lub w stadach. W środowisku naturalnym Dingo zabijają tylko tyle zwierząt, ile potrzebują, żeby się wyżywić, a ewentualny nadmiar pożywienia zagrzebują w ziemi na później. Zupełnie inaczej zachowują się, gdy przedostaną się do zagrody z owcami – potrafią zagryźć wszystkie osobniki ze stada, wyłącznie dla „zabawy”, ponieważ zwierzyna taka stanowi łatwy łup. Bardzo rzadko szczekają (szczekanie stanowi u nich jedynie ok. 5% całej wokalizacji i jest bardzo specyficzne – jednosylabowe, zawsze oznaczające niebezpieczeństwo). Porozumiewają się między sobą głównie poprzez kłapanie zębami, skomlenie i wycie. Charakterystyczne jest wycie w grupie z wielu stanowisk, dające wrażenie, że stado jest większa niż w rzeczywistości.
Mięsożerne. W ich diecie znajdziemy drobne ssaki (np. myszy i szczury, dzikie króliki, lotopałanki australijskie), ptaki (szczególnie wodne) i jaszczurki, choć przede wszystkim polują na kangury. W okresach braku pożywienia uzupełniają dietę jajami ptaków, owadami i ich larwami. Niestety potrafią też kłusować na zwierzęta hodowlane, w tym szczególnie owce, a niekiedy zabijają też koty i małe psy.
Późną jesienią samice dingo mają ruję. W tym okresie za samicami podążają grupy samców (nawet do 12 osobników) – suka alfa wybiera spośród nich jednego partnera, najczęściej tego samego co roku. W stadzie rozmnaża się tylko dominująca para. Ciąża trwa ok. 9 tyg., po czym samica rodzi od 1 do 10 młodych w głębokiej, dobrze ukrytej norze. W początkowym okresie pożywienie szczeniętom dostarcza tylko samica, później dołącza do niej również samiec, a z czasem opiekę przejmuje cała grupa.
Żyje do 14 lat.
W 2008 roku Dingo australijski został zakwalifikowany do kategorii VU (narażony na wyginięcie) w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Głównym problemem zagrażającym populacji Dingo jest krzyżowanie z psem domowym.
Dingo pierwotnie były udomowionymi towarzyszami człowieka – do Australii przywędrowały wraz z falą osadniczą z Azji i wtórnie zdziczały.
W Australii zbudowano tzw. Dingo Fence, czyli płot, który ma chronić najbardziej zamieszkane południowo-wschodnie tereny Australii przed kłusowniczymi zapędami tych zwierząt.