(Bubalus bubalis)
Inaczej: bawół domowy – udomowiona forma bawoła indyjskiego.
Pochodzi z Azji południowo-wschodniej. Obecnie hodowany przede wszystkim w Indiach, Pakistanie i Chinach, ale występuje także na innych kontynentach (w Europie głównie we Włoszech).
Wysokość w kłębie od 170 do 190 cm. Masa ciała 400-900 kg, (dzikie bawoły są cięższe – osiągają masę 700–1200 kg). Budowa ciała krępa i masywna. Ciało pokryte rzadkimi, sztywnymi włosami, które nie dają żadnej osłony cieplnej, koloru szaro-czarnego. Rogi szerokie i płaskie, skierowane bocznie do tyłu w kształcie sierpa, końcami skierowane do góry. Bardzo szerokie i znacznie rozstawione racice są ważnym przystosowaniem do na bagniskach, mokradłach i przybrzeżnych płyciznach.
Bawoły wodne najchętniej przebywają w miejscach zacienionych i częściowo nawodnionych. Latem spędzają czas przeważnie w wodzie lub błocie, często zanurzając się aż po głowę. Bez problemu znoszą temperatury nawet do -25*C. W porównaniu do dzikich bawołów wyróżniają się mniej agresywnym i uleglejszym zachowaniem. Żyją w stadzie według społecznej hierarchii, któremu najczęściej przewodzi stara krowa.
Trawożerny, dodatkowo dietę wzbogaca roślinnością wodną.
Ciąża trwa ok. 10–11 miesięcy, po czym zwykle rodzi się jedno młode. Cielę po narodzinach waży ok. 30-60 kg (samczyki zwykle są większe).
ok. 20 lat
Forma udomowiona nie jest przypisana do żadnej kategorii ryzyka według kryteriów IUCN. Forma dzika (Bawół indyjski) jest zagrożona wyginięciem – posiada status EN w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Bawoły domowe hoduje się jako zwierzęta pociągowe oraz dla mięsa i mleka. Ich mleko zawiera blisko 8% tłuszczu i wykorzystywane jest do produkcji markowych serów, głównie tradycyjnej mozzarelli (mozzarella di bufala), która ma dużo wyraźniejszy smak niż krowia.