(Vicugna pacos)
Ameryka Południowa, głównie Peru, Chile, Boliwia. Hodowane głównie w Andach, ale potrafią dostosować się do różnych warunków klimatycznych. Nie występuje w stanie dzikim.
Morfologia: Ssak parzystokopytny z rodziny wielbłądowatych. Dorasta do ok. 80–100 cm w kłębie i waży ok. 55–85 kg. Istnieją 22 naturalne odcienie run alpak – od białego poprzez odcieni szarości, beżowy, czekoladowy brąz do czarnego.
Alpaki są zwierzętami socjalnymi. Tworzą grupy rodzinne złożone z dominującego samca, kilku samic i ich potomstwa. Potrafią dobrze wspinać się na skalne urwiska. Alpaki zostawiają swoje odchody tylko w określonych miejscach, z dala od obszaru, w którym się pasą lub odpoczywają, w celu zmylenia drapieżników. Potrafią także aktywnie walczyć z drapieżnikami, co sprawia, że w Europie wykorzystuje się je do ochrony stad owiec.
Zwierzę trawożerne, w jej diecie znajdziemy wszelkiego rodzaju trawy, zioła, młode pędy, sporadycznie także młode gałązki.
Samice osiągają gotowość do rozrodu w wieku ok. 18-24 miesięcy, samce dużo później – w wieku ok 3-4 lat. Ruja u alpak występuje przez cały rok (zwierzęta asezonalne), ciąża trwa około 335–340 dni, po czym rodzi się zazwyczaj jedno młode. Średnia masa ciała noworodka wynosi 6–7 kg. Długość życia: 15–25 lat.
Jako gatunek udomowiony nie jest przypisana do żadnej kategorii ryzyka według kryteriów IUCN.
Alpaki hodowane są w celu pozyskania wełny i mięsa. Włókno otrzymywane z wełny alpak jest 8-krotnie cieplejsze i bardziej delikatne od owczej wełny, oraz nie zawiera lanoliny, dzięki czemu jest hipoalergiczne.
Zwierzęta te wykorzystywane są też w zooterapii – mają bardzo łagodny charakter, przez co nadają się do pracy z dziećmi z cierpiącymi na ADHD i z porażeniem mózgowym.