(Pavo cristatus)
Lasy strefy tropikalnej oraz nadrzeczne zarośla. Pierwotnie zamieszkiwał Indie, Pakistan i Cejlon. Gdy człowiek zaczął je oswajać, w wielu miejscach na świecie zdziczałe ptaki utworzyły samoutrzymujące się populacje.
Wszystkożerny, zjada zarówno nasiona jak i zwierzęta, bezkręgowce jak i drobne kręgowce, w tym jadowite węże.
Pawie gody: przestępując z nogi na nogę samiec rozpościera wspaniałe, długie pióra ogona w szeroki wachlarz i przechadza się dumnie po swym terytorium. Potrząsa piórami, które wydają szeleszczące dźwięki. Po zakończonych godach samiec gubi wszystkie ozdobne pióra, które jednak już po paru miesiącach odrastają.
Odpowiednio pielęgnowane ptaki w hodowli dożywają do 30 lat. Należą do rodziny kurowatych, czyli ptaków grzebiących. Pióra mogą osiągnąć 1,6 metra długości. Przysmakiem pawia indyjskiego są młode kobry. W Indiach mięso pawia uważano dawniej za przysmak. Do najbardziej wykwintnych potraw należały pawie mózgi i języki. Pawie słyną z ogromnej ciekawości i lubią piesze wędrówki. Głos pawia jest niezwykle wrzaskliwy i donośny, a przez to bardzo nieprzyjemny. Chociaż paw przebywa głównie na ziemi, w razie potrzeby potrafi bez trudu wznieść się w powietrze. W niektórych kulturach krzyk pawia uchodzi za zwiastun nadchodzącej burzy. Jedyny żyjący poza Azją gatunek pawia – paw kongijski – został odkryty dopiero w 1936 roku.