(Canis lupus arctos)
Kanada
Charakteryzuje się on jasnym umaszczeniem, wręcz do białego. Wysokość 60-90 cm (w kłębie), długość ciała 70-150 cm, waga 25-80 kg.
Zamieszkuje tereny leśne, bagienne, równiny oraz góry.
Żywią się małą zwierzyną płową (zajęczaki), dzikami oraz dużymi ssakami jak łoś, jeleń a nawet bizon. Polowanie na tak duże i silne zwierzęta umożliwia im niesłychana zdolność do współpracy w grupie oraz strategia łowiecka. Głodny wilk zje również padlinę.
Populacja tego wilka wynosi około 50 000 osobników. Wilki żyją w grupach od 8 do 12 wilków, ale zdarzają się też większe nazywane watahą. Obszar zajmowany przez duże grupy może mierzyć nawet 400 km, ponieważ jest to zwierzę terytorialne. Jest to niestrudzony wędrowca, przemierzający dziennie nawet kilkadziesiąt kilometrów. Grupie przewodniczy jedna para, nazywana parą alfa.
Watahy mają ściśle określoną hierarchię. Wilki mają rozwinięty system komunikowania się przy pomocy mowy ciała odgłosów oraz przy użyciu substancji chemicznych- feromonów i własnych odchodów (znakowanie).
Pokrywa włosowa składa się z dwóch rodzajów włosów: długich i sztywnych włosów prowadzących, zapewniających odprowadzenie wody oraz podszerstka zapewniającego izolację termiczną.
Długość życia w warunkach naturalnych to 12 do 16 lat, w niewoli około 20. Wilki osiągają dojrzałość płciową około 2-3 lat, ciąża trwa 60 dni. Wadera (samica wilka) rodzi od 4 do 8 szczeniąt. Samiec jest nazywany basiorem.
Wilki mają rozwiniętą nie tylko mowę ciała. Używają również do porozumiewania się między sobą różnych sygnałów dźwiękowych: wycia, szczekania, warczenia, skomlenia i pisków.
Wilk kojarzy się ludziom bardzo źle. Przez wieki opowiadano o wilkach ludojadach i grupach napadających na wioski. Jednak w rzeczywistości to majestatyczne i piękne zwierzę unika człowieka. Zdarza się że wilk zapoluje na zwierzę hodowlane, jednak popycha go do tego głód. Z drugiej strony, podziwiana jest wilcza niezależność, siła i wytrwałość. Ostatnio, na skutek wzrostu świadomości ekologicznej postrzeganie wilka ulega stopniowej poprawie. Miejsce strachu zaczyna zajmować zrozumienie jego roli w ekosystemie.
W latach 90 podjęto próbę skrzyżowania wilka z psem domowym, z czego wyszła rasa nazywana Czesko-słowackim wilczakiem (samiec owczarka niemieckiego z samicą wilka).