(Bos taurus indicus)
Najprawdopodobniej pochodzi ze Sri Lanki lub południowych Indii, gdzie zostało udomowione już w starożytności. Obecnie rasa ta utrzymywana jest na całym świecie jako zwierzę wszechstronnie użytkowe, przede wszystkim w strefie podzwrotnikowej, choć potrafi przystosować się do prawie każdych warunków.
Posiada cechy charakterystyczne dla wyglądu każdego Zebu – mięśniowo-tłuszczowy garb w okolicy kłębu (większy i wyraźniejszy u samców), fałd skórny na podgardlu i masywne rogi, występujące u obu płci. Charakterystyczny natomiast dla zebu karłowatego jest wzrost, który nie przekracza zwykle 100 cm w kłębie (nie licząc garbu). Umaszczenie różnorodne – płowe, jasnożółte, czerwone, szare, czarne lub plamiste.
Zwierzęta stadne. Są doskonale przystosowane do życia w środowisku gorącym i wilgotnym, charakteryzują się też wysoką odpornością na choroby i ataki pasożytów. Są łagodne, dobrze dogadują się z innymi gatunkami zwierząt na tym samym pastwisku. Zwierzęta te użytkowane są przede wszystkim jako zwierzęta pociągowe i juczne, oraz pozyskuje się z nich mleko, które jest bogate w tłuszcze.
Roślinożerne, w ich diecie dominują trawy.
Pełny rozwój osiągają w wieku ok. 3-4 lat, wtedy stają się zdolne do reprodukcji. Ciąża trwa ok. 285 dni, ale jej długość zależy od wieku matki, jej masy ciała, odżywiania, stanu zdrowia, pory roku, a także często płci potomka (samczyki zwykle rodzą się szybciej). Rodzi się zwykle jedno młode, ważące ok. 8-10 kg i mierzące niespełna 46 cm w kłębie.
ok. 20 lat.
Jako bydło domowe nie jest przypisane do żadnej kategorii ryzyka według kryteriów IUCN.
Zebu w Indiach otoczone jest kultem – wyznawcy hinduizmu uznają to zwierzę za święte, ponieważ krowa, jako dawczyni mleka, jest karmicielką człowieka i jest traktowana jako jedna z jego siedmiu matek.