(Saguinus oedipus)
Ameryka Południowa– Pn. Kolumbia.
Osiągają długość 30 cm, ogona 30-40 cm, i średnią wagę 430 g. Posiadają charakterystyczną grzywę dłuższych, białych włosów na głowie. Skóra twarzy jest czarna lub ciemnoszara i niemal bezwłosa. Brzuch oraz kończyny są białe, strona grzbietowa w różnych odcieniach brązu. Grzbiet ciemnobrązowy bądź ceglasto-brunatny.
Lasy tropikalne, czasem tereny krzewiaste.
Pokarm stanowią przede wszystkim owady, pająki, zdarza się jednak, że poluje na małe ptaki, gady i płazy. Dieta uzupełniana jest owocami i kwiatami oraz żywicą drzew.
ok. 15 lat.
Posiadają one bogaty repertuar dźwięków, podobnych do ptasich treli. Tamaryna białoczuba jest aktywna w dzień, noce spędza w rozgałęzieniach konarów. Zwierze nadrzewne o dziennej aktywności. Tamaryny wydają bogatą gamę odgłosów, z czego do tej pory wyodrębniono i opisano 38, niektóre jednak są niesłyszalne dla ludzkiego ucha. Z dźwięków tych składane są „pieśni” wyrażające emocje lub ostrzegające intruzów, przed wkroczeniem na zajęte terytorium. W momencie wzburzenia, potrafią postawić grzywę i zmarszczyć twarz. Żyją w stadach rodzinnych, liczących zwykle 2 do 8 osobników.
Małpy z rodzaju szerokonosych małp właściwych, jako jedyne, zamiast płaskich paznokci, mają pazurki. Niemiecka nazwa gatunku to „Lisztaffe”, czyli „małpa Liszta” na cześć oryginalnej fryzury węgierskiego kompozytora Franza Liszta. W naturze gatunek ten jest krytycznie zagrożony, jest jednak równocześnie popularnym zwierzęciem utrzymywanym amatorsko. Osobników w niewoli żyje ponad dwukrotnie więcej niż na wolności. Status ochrony wg IUCN – CR (krytycznie zagrożony).
